Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1α΄

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

✫Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ - Κεφάλαιο 1α΄

 

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

μέρος α΄

"Όποιος νιώθει πόνο ή αισθάνεται πληγωμένος  όταν τον συκοφαντούν, τον κατηγορούν ή του καταμαρτυρούν ψευτιές, είναι σημάδι ότι έχει ακόμη ζωντανό το εγώ της υπερηφά­νειας".

Σ.Α.Β.

 

 

Η ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΓΩ

Η καλύτερη διαλεκτική για τη διάλυση του Εγώ, βρίσκεται στην πρακτική ζωή έντονα βιωμένη.

Η συμβίωση είναι ένας θαυμάσιος καθρέφτης όπου μπορεί κανείς να -θεωρεί το Εγώ ολόσωμο.

Στη σχέση μας με τους συνανθρώπους μας, τα κρυμμένα στο υποσυνείδητο βάθος ελαττώματα, ξεπηδούν, αναβλύζουν αυθόρμητα, διότι το υποσυνείδητο μας προδίδει και αν βρισκόμαστε σε κατάσταση επάγρυπνης αντίληψης, τότε, τα βλέπουμε έτσι όπως είναι, αυτά καθεαυτό.

Η μεγαλύτερη χαρά για τον γνωστικό είναι να τελεί την ανακάλυψη κάποιου από τα ελαττώματα του.

Ελάττωμα ανακαλυμμένο, ελάττωμα νεκρό. Όταν ανακαλύπτουμε κάποιο ελάττωμα, πρέπει να το βλέπου­με σα σκηνή, όπως κάποιος που βλέπει κινηματογράφο, αλλά δίχως να κρίνουμε ούτε να καταδικάζουμε.

Δεν είναι αρκετό να κατανοούμε διανοητικά το ανακαλυμμένο ελάττωμα, είναι αναγκαίο να βυθιζό­μαστε σε βαθύ εσωτερικό διαλογισμό για να συλλαμβά­νουμε το εγώ και στα άλλα επίπεδα του νου.

Ο νους έχει πολλά επίπεδα και βάθη και δεν θα έχουμε κάνει τίποτα ενόσω δεν έχουμε κατανοήσει ένα ελάττωμα σ' όλα τα επίπεδα του νου, κι αυτό θα συνεχίζει να υπάρχει σα πειρακτικό δαιμόνιο στο βάθος του ιδιαίτερου υποσυνειδήτου μας.

Όταν ένα ελάττωμα είναι ολοκληρωμένα κατανοημένο σ'όλα τα επίπεδα του νου, τότε, αποσυντίθεται και καθώς αποσυντίθεται κάνει κοσμική σκόνη το Εγώ που το χαρακτηρίζει.

Μ'αυτόν τον τρόπο λοιπόν θα πεθαίνουμε από στιγμή σε στιγμή.  Μ'αυτόν τον τρόπο θα εγκαθιδρύου­με μέσα μας ένα μόνιμο κέντρο συνείδησης, ένα μόνι­μο κέντρο βαρύτητας.

Μέσα σε κάθε άνθρωπο που δεν βρίσκεται σε τελευταίο στάδιο εκφυλισμού, υπάρχει το Μπουδάτα, η εσωτερική βουδική Αρχή, το Ψυχικό υλικό, η πρώτη ύλη για να κατασκευάζουμε αυτό που ονομάζεται Ψυχή.

Το πολυπληθές Εγώ ξοδεύει αδέξια αυτό το ψυχικό υλικό σε παράλογες ατομικές εκρήξεις από φθόνους, πλεονεξία, μίση, ζήλιες, πορνείες, προσκολ­λήσεις, ματαιότητες, κ.τ.λ.

Καθώς το πολυπληθές Εγώ θα πεθαίνει στιγμή προς στιγμή, το ψυχικό υλικό θα συσσωρεύεται μέσα μας μετατρεπόμενο σένα μόνιμο κέντρο συνείδησης.

Μ'αυτόν τον τρόπο λοιπόν είναι που εξατομι­κευόμαστε σιγά-σιγά. Απο-εγωποιούμενοι εξατομικευό­μαστε. Όμως, διευκρινίζουμε ότι η ατομικότητα δεν είναι το παν, με το γεγονός της Βηθλεέμ οφείλουμε να περνάμε στην υπερ-ατομικότητα.

Η εργασία της διάλυσης του Εγώ είναι κάτι πολύ σοβαρό. Χρειάζεται να μελετάμε τον ίδιο μας τον εαυτό, βαθιά, σ' όλα τα επίπεδα του νου. Το Εγώ είναι ένα βιβλίο πολλών τόμων.

Χρειάζεται να μελετάμε τη διαλεκτική μας, τις σκέψεις, τις συγκινήσεις, τις πράξεις, στιγμή προς στιγμή, δίχως να δικαιολογούμε ούτε να καταδι­κάζουμε. Χρειάζεται να κατανοούμε ολοκληρωμένα, σ'όλα τα βάθη του νου, όλα και καθένα από τα ελατ­τώματα μας.

Το πολυπληθές Εγώ είναι το υποσυνείδητο. Όταν διαλύουμε το Εγώ, το υποσυνείδητο μετατρέπεται σε συνειδητό.

Χρειάζεται να μετατρέπουμε το υποσυνείδητο σε συνειδητό και αυτό είναι δυνατό μόνο πετυχαίνο­ντας την εκμηδένιση του Εγώ.

Όταν το συνειδητό έρχεται να πάρει τη θέση του υποσυνείδητου, αποκτούμε αυτό που ονομάζεται συνεχής συνείδηση.

'Όποιος χαίρει συνεχούς συνειδήσεως, ζει συνει­δητός την κάθε στιγμή, όχι μόνο στο φυσικό κόσμο αλλά επίσης και στους ανώτερους κόσμους.

Η σημερινή ανθρωπότητα είναι υποσυνείδητη κατά ενενήντα επτά τοις εκατό, και γι΄αυτό, κοιμά­ται βαθιά, όχι μόνο στο φυσικό κόσμο, αλλά επίσης και στους υπεραισθητούς κόσμους κατά τη διάρκεια του ύπνου του φυσικού σώματος και μετά το θάνατο. Χρειαζόμαστε το θάνατο του Εγώ, είναι ανάγκη να πεθαίνουμε στιγμή προς στιγμή, εδώ και τώρα, όχι μόνο στο φυσικό κόσμο, αλλά επίσης και στα επίπεδα του κοσμικού Νου.

Πρέπει να είμαστε ανήλεοι με τους εαυτούς μας και να ανατέμνουμε το Εγώ με το τρομερό νυστέ­ρι της αυτοκριτικής.

 

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Ένας, μεγάλος Δάσκαλος έλεγε: "Αναζητείτε τη φώτιση και όλα τα υπόλοιπα θα σας δοθούν ως, συμπλήρωμα".

Ο χειρότερος εχθρός της φώτισης είναι το Εγώ. Είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε ότι το Εγώ είναι ένας κόμπος στη ροή της ύπαρξης, ένα μοιραίο φράγμα στο ρεύμα της ελεύθερης σε κίνηση ζωής.

Ρωτήθηκε ένας Δάσκαλος:

-Ποιος είναι ο δρόμος;

-Τι μεγαλόπρεπο βουνό! είπε εκείνος, αναφερό­μενος στο βουνό όπου είχε το ερημητήριό του.

-Δεν σας ρωτώ για το βουνό, αλλά για το δρόμο.

-Ενόσω δεν μπορείς να πας πιο πέρα από το βουνό, δεν θα μπορείς να βρεις το δρόμο, αποκρίθη­κε ο Δάσκαλος.

Ένας άλλος μοναχός έκανε την ίδια ερώτηση στον ίδιο Δάσκαλο:

-Εκεί βρίσκεται, ακριβώς εμπρός στα μάτια σας- απάντησε ο Δάσκαλος.

-Γιατί δεν μπορώ να τον δω;

-Διότι έχεις εγωιστικές ιδέες.

-Θα μπορέσω να τον δω. Κύριε;

-Ενόσω έχεις μια δυαδική άποψη και λες: "Δεν μπορώ" και άλλα παρόμοια, τα μάτια σου θα μένουν σκοτεινιασμένα από αυτή τη σχετική άποψη.

-Όταν δεν υπάρχει ούτε εγώ, ούτε εσύ, μπορεί κανείς να τον δει;

-Όταν δεν υπάρχει ούτε εγώ, ούτε εσύ, ποιος θέλει να βλέπει;

Το θεμέλιο του Εγώ είναι ο δυαδισμός του νου. Το Εγώ στηρίζεται στη μάχη των αντιθέτων.

Κάθε συλλογισμός στηρίζεται στη μάχη των αντιθέτων. Αν λέμε: "Μπαίνω", θέλουμε να πούμε ότι δεν βγαίνουμε. Όταν λέμε: "Είμαι χαρούμενος", δηλώνουμε μ' αυτό ότι δεν είμαστε θλιμμένοι, όταν λέμε: "ο τάδε είναι ψηλός", θέλουμε να πούμε ότι δεν είναι κοντός, κ.τ.λ.

Τα προβλήματα της ζωής δεν είναι παρά νοητι­κές μορφές με δύο πόλους: έναν θετικό κι έναν αρνη­τικό. Τα προβλήματα συντηρούνται από τον νου και είναι δημιουργήματα του νου. Όταν πάψουμε να σκε­πτόμαστε ένα πρόβλημα, αυτό καταπαύει, το δίχως άλλο.

Χαρά και θλίψη, απόλαυση και πόνος, καλό και κακό, θρίαμβος και ήττα, συγκροτούν τη μάχη των αντιθέτων στην οποία θεμελιώνεται το Εγώ.

Ζούμε δυστυχώς όλη μας τη ζωή από το ένα άκρο αντίθετο στο άλλο: θρίαμβος-ήττα, ευχαρίστηση-απέχθεια, απόλαυση-πόνος, αποτυχία-επιτυχία, αυτό-εκείνο, κ.τ.λ.

Έχουμε ανάγκη να απελευθερωνόμαστε από την τυραννία των αντιθέτων. Αυτό είναι δυνατό μόνο όταν μάθουμε να ζούμε στιγμή προς στιγμή, δίχως κανενός είδους αφαιρέσεις, δίχως όνειρα, δίχως φαντασιώσεις.

Έχετε παρατηρήσει πως οι πέτρες του δρόμου είναι ωχρές και πεντακάθαρες μετά από μια καταρρα­κτώδη νεροποντή; Κάποιος μπορεί να μουρμουρίσει μονάχα ένα: "Ω!", θαυμασμού. Εμείς οφείλουμε να κατανοήσουμε αυτό το "Ω!", πραγματικά, δίχως να παραμορφώνουμε αυτή τη θεϊκή αναφώνηση με τη μάχη των αντιθέτων.

Δάσκαλος Νανσέν

Ο Γιόσου ρώτησε το Δάσκαλο Νανσέν:

-Τι είναι το Ταό;

-Η κοινή-καθημερινή ζωή, απάντησε ο Νανσέν.

-Πως γίνεται να ζει κανείς σύμφωνα μ'αυτό;

-Αν προσπαθήσεις να ζήσεις σύμφωνα μ' αυτό, θα σου φύγει. Μην προσπαθείς να τραγουδήσεις αυτό το τραγούδι, άφησε το να τραγουδήσει μόνο του. Μήπως και ο ασήμαντος λάρυγγας δεν έρχεται από μόνος του;

Θυμηθείτε αυτή τη φράση: 

"Η Γνώση ζει στις πράξεις, μαραίνεται στα αφηρημένα και δύσκολα τη βρίσκει κανείς και στις πιο ευγενικές σκέψεις".

Ρώτησαν το Δάσκαλο Μποκούγιο:

Δάσκαλος Μποκούγιο

-Πρέπει να ντυνόμαστε και να τρώμε κάθε μέρα;

Πως θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε απ'όλα αυτά; Ο Δά­σκαλος αποκρίθηκε:

-Τρώμε, ντυνόμαστε...

-Δεν καταλαβαίνω -είπε ο μαθητής.

-Τότε, ντύσου και φάε -είπε ο Δάσκαλος.

Αυτή ακριβώς, είναι η πράξη, η ελεύθερη από τα αντίθετα. Τρώμε; Ντυνόμαστε; Γιατί το κάνουμε αυτό πρόβλημα; Γιατί σκεπτόμαστε άλλα πράγματα ενώ τρώμε ή ντυνόμαστε;

Όταν τρως, τρώγε και όταν ντύνεσαι, να ντύνε­σαι και όταν περπατάς στο δρόμο, περπατά, περπατά, περπατά, όμως, μη σκέπτεσαι άλλα πράγματα' κάνε, απλώς και μόνο, αυτό που κάνεις, μην απομακρύνεσαι από αυτό που κάνεις, μην απομακρύνεσαι από τις πράξεις, μην τις γεμίζετε με τόσες σημασίες, σύμβο­λα, κηρύγματα, συμβουλές. Ζήστε τις δίχως αλληγο­ρίες, ζήστε τις με αντιληπτικό νου, με ανοιχτό μυαλό, στιγμή προς στιγμή.

Κατανοήστε ότι σας μιλάω για το μονοπάτι της πράξης, της ελεύθερης από την οδυνηρή μάχη των αντιθέτων.

Πράξη δίχως περισπασμούς, δίχως υπεκφυγές, δίχως φαντασιώσεις, δίχως κανενός είδους αφαιρέσεις.

Αλλάξτε τον χαρακτήρα σας, πολυαγαπημένοι, αλλάξτε τον με έξυπνη δράση, ελεύθερη από τη μάχη των αντιθέτων.

Όταν κλείνονται οι πόρτες στις φαντασιώσεις, αφυπνίζεται το όργανο της διαίσθησης.

Η ελεύθερη από τη μάχη των αντιθέτων δράση, είναι διαισθητική δράση, είναι πλήρης δράση. Όπου υπάρχει πληρότητα, το Εγώ απουσιάζει.

Η διαισθητική δράση μας οδηγεί από το χέρι έως την αφύπνιση της συνείδησης.

Ας εργαζόμαστε και ας αναπαυόμαστε ευτυχείς, εγκαταλειπόμενοι στο διάβα της ζωής. Ας εξαντλήσουμε το θολό και μουχλιασμένο νερό της "καθ' εξόν" σκέψης και στο κενό, τότε, θα. κυλήσει η Γνώση και μαζί. της η χαρά της ζωής.

Αυτή η ευφυής δράση, η ελεύθερη από τη μάχη των αντίθέτων, μας εξυψώνει α' ένα σημείο, όπου κάτι πρέπει, να σπάσει. Όταν όλα πάνε καλά, σπάει ο άκαμπτος τοίχος του σκέπτεσθαι και το φως και η ισχύς του Εσώτερου εισέρχονται κατά κύματα στο νου που έχει πάψει πια να ονειρεύεται.

Τότε, τόσο στο φυσικό κόσμο, όσο και έξω απ' αυτόν, κατά τη διάρκεια του ύπνου του υλικού σώματος, ζούμε τελείως συνειδητοί και φωτισμένοι χαιράμενοι την ευτυχία της ζωής στους ανώτερους κόσμους.

Αυτή η συνεχής τάση του νου, αυτή η πειθαρχία, μας φέρνει στην αφύπνιση της συνείδησης. Αν τρώμε και σκεπτόμαστε τις δουλειές μας, είναι φανερό ότι κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε. Αν οδηγούμε ένα αυτοκίνητο και σκεπτόμαστε τη φιλενάδα, κοιμόμαστε. Αν εργαζόμαστε και αναπολούμε τον κουμπάρο ή την κουμπάρα, το φίλο ή τον αδελφό κ.τ.λ., είναι προφα­νές ότι κοιμόμαστε.

Οι άνθρωποι που ζουν ονειρευόμενοι στο φυσικό κόσμο, ζουν επίσης ονειρευόμενοι στους εσωτερικούς κόσμους κατ^ εκείνες τις ώρες που το φυσικό σώμα κοιμάται.

Είναι αναγκαίο να πάψουμε να ονειρευόμαστε στους εσωτερικούς κόσμους. Όταν πάψουμε να ονειρευό­μαστε στον φυσικό κόσμο, αφυπνιζόμαστε εδώ και τώρα και το ξύπνημα αυτό εμφανίζεται στους εσωτερι­κούς κόσμους.

Αναζητείστε πρώτα τη φώτιση και όλα τα υπόλοιπα θα σας δοθούν ως συμπλήρωμα.

Όποιος είναι φωτισμένος βλέπει το δρόμο, όποιος δεν είναι φωτισμένος δεν βλέπει το δρόμο και εύκολα μπορεί να παραστρατήσει από το μονοπάτι και να πέσει στην άβυσσο.

Είναι τρομερή η προσπάθεια και η επαγρύπνηση που χρειάζεται δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, στιγμή προς στιγμή, για να μην πέφτει κανείς σε ονειροπολήσεις. Αρκεί ένα λεπτό απροσεξίας και να που ο νους ονειρεύεται ενθυμούμενος κάτι, ή σκεπτόμενος κάτι διαφορετικό από την εργασία ή την πράξη που κάνουμε εκείνη τη στιγμή.

'Όταν μαθαίνουμε να είμαστε ξύπνιοι στο φυσικό κόσμο στιγμή προς στιγμή, στους εσωτερικούς κό­σμους, κατά τις ώρες του ύπνου του φυσικού σώματος όπως επίσης και μετά το θάνατο, ζούμε αφυπνισμένοι και αυτό-συνειδητοί στιγμή προς στιγμή.

Είναι οδυνηρό να ξέρουμε ότι η συνείδηση όλων των ανθρώπων κοιμάται και ονειρεύεται βαθιά, όχι μόνο κατά τη διάρκεια εκείνων των ωρών ανάπαυσης του φυσικού σώματος, αλλά επίσης και κατά την κατά­σταση εκείνη που ειρωνικά αποκαλείται εγρήγορσης.

Η δράση, η ελεύθερη από νοητικό δυαδισμό, προξενεί την αφύπνιση της συνείδησης.

Ο Κ-Α

Πρέπει να δηλώσω προ της επίσημης ετυμηγορίας της δημόσιας γνώμης ότι ο θεμελιώδης στόχος κάθε γνωστικού σπουδαστή είναι να φθάσει να μετατραπεί σ'έναν Κ-Α, σ'έναν Κόσμο Άνθρωπο.

Όλοι οι άνθρωποι ζούμε σ' έναν Κόσμο. Η λέξη Κόσμος σημαίνει τάξη κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε.

Ο Κόσμος Άνθρωπος είναι ένα ον που έχει τέ­λεια τάξη στα πέντε του κέντρα, στο νου του και στην ουσία του.

Για να φθάσουμε στον Κόσμο Άνθρωπο, είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε πως εκδηλώνονται οι Τρεις πρωταρχικές Δυνάμεις του Σύμπαντος: η θετική, η αρνητική κι η ουδέτερη.

Στο δρόμο όμως που οδηγεί στον Κόσμο Άνθρωπο, που είναι ολότελα θετικός, βλέπουμε ότι σε κάθε θετική δύναμη αντιτίθεται μια αρνητική.

Μέσω της αυτοπαρατήρησης πρέπει ν'αντιλαμβα­νόμαστε το μηχανισμό της αντίπαλης δύναμης.

Όταν αναλαμβάνουμε να πραγματοποιήσουμε μια συγκεκριμένη πράξη, όπως την εξάλειψη του εγώ, την κυριαρχία του σεξ, μια ειδική εργασία, είτε να εκτελέσουμε ένα ορισμένο πρόγραμμα, οφείλουμε να παρατηρούμε και να υπολογίζουμε τη δύναμη της αντίστασης, διότι εκ φύσεως, ο κόσμος και η μηχανι­κή του τείνει να προκαλεί την αντίσταση και αυτή η αντίσταση είναι το δίδυμο.

Όσο πιο γιγάντιο είναι το εγχείρημα, πιο μεγάλη θα είναι και η αντίσταση. Αν μάθουμε να υπολογίζουμε την αντίσταση, θα μπορούμε επίσης ν'αναπτύσσουμε το εγχείρημα με επιτυχία. Εδώ λοιπόν βρίσκεται η ικανότητα του ευφυούς, του φωτισμένου.

Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Η αντίσταση είναι η αντίπαλη δύναμη. Η αντί­σταση είναι το κρυφό όπλο του εγώ.

Η αντίσταση είναι η ψυχική δύναμη του εγώ που αντιτίθεται στη λήψη συνείδησης από όλα τα ψυχολογικά μας ελαττώματα.

Με την αντίσταση το εγώ τείνει να διαφύγει τις συνέπειες και θέτει δικαιολογίες για ν’ αποσιωπήσει ή να καλύψει το λάθος.

Εξαιτίας της Αντίστασης, γίνεται δύσκολη η ερμηνεία των ονείρων και η γνώση που θέλει κά­ποιος ν’ αποκτήσει πάνω στον εαυτό του καλύπτεται με σύννεφα.

Η αντίσταση δρα πάνω σ' ένα μηχανισμό δράσης που προσπαθεί να παραλείψει δυσάρεστα ψυχολογικά λάθη για να μην τα συνειδητοποιούμε και να συνεχί­ζουμε στην ψυχολογική σκλαβιά.

Όμως, στο όνομα της αλήθειας, πρέπει να πω ότι υπάρχουν μηχανισμοί για να νικά κανείς την αντίσταση κι αυτοί είναι:

1. Να την αναγνωρίζει.
2. Να την ορίζει.
3. Να την κατανοεί.
4. Να εργάζεται πάνω σ'αυτήν.
5. Να την νικά και να την αποσυνθέτει με τη Σεξουαλική Υπερ-Δυναμική.

Το εγώ όμως θα παλέψει στη διάρκεια της ανά­λυσης της αντίστασης για να μην ανακαλυφθούν οι δολιότητές του, που θέτει σε κίνδυνο την κυριαρχία που έχει πάνω στο νου μας.

Τη στιγμή της πάλης με το εγώ πρέπει να επι­καλούμαστε μια ισχύ ανώτερη του νου, που είναι η φωτιά του φιδιού Κουνταλίνη των Ινδοστανών.

Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ

Με την πρακτική, τον πειραματισμό ή τη βίωση οποιουδήποτε από τα έργα που έχω παραδώσει στην ανθρωπότητα, ο πρακτικός θα κατάφερνε, είναι προφα­νές, την ψυχολογική χειραφέτηση.

Υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν θαυμάσια για την επανενσάρκωση, την Ατλαντίδα, την Αλχημεία, το Εγώ, το αστρικό ξεδίπλωμα και στα μάτια του εσωτερικού κόσμου είναι ειδήμονες σ'αυτά τα θέματα, αλλά αυτό σημαίνει ότι απλώς και μόνο είναι διανοη­τικά πληροφορημένοι. Κατά βάθος, τα άτομα αυτά δεν ξέρουν τίποτα και κατά την ώρα του θανάτου, αυτοί οι "ρήτορες" δεν μένουν με τίποτε άλλο παρά με γνώσεις αποθηκευμένες στη μνήμη, που στο "εκεί πέρα" δεν τους χρησιμεύουν σε τίποτα διότι συνεχί­ζουν με τη συνείδηση κοιμισμένη.

Αν έχει κάποιος εγκλωβιστεί αποκλειστικά μέσα σε θεωρίες, αν δεν έχει πραγματοποιήσει τίποτα το πρακτικό, αν δεν έχει κάνει συνείδηση όσα έχω διδάξει στα βιβλία, αν αφήσουμε τη γνώση στη μνήμη, μπορούμε να πούμε ότι χάσαμε άθλια τον καιρό μας.

Η μνήμη είναι η διαμορφωτική αρχή του Διανοη­τικού Κέντρου. Όταν ένας άνθρωπος ποθεί κάτι παρα­πάνω, όταν κοιτάει κανείς διαμέσου των περιορισμών του υποσυνείδητου και βλέπει εκείνο που έχει κατατεθειμένο στη μνήμη και αναλύει και διαλογίζεται πάνω στο παραμικρό γεγονός ή στις διδασκαλίες ενός εσωτεριστικού βιβλίου, τότε, αυτές οι αξίες περνούν στη συγκινησιακή φάση του Διανοητικού Κέντρου. Όταν θέλει κάποιος να γνωρίσει τη βαθιά σημασία αυτών των γνώσεων, και παραδίδεται ολότελα στο διαλογισμό, προφανώς, αυτού του είδους οι γνώσεις περνούν στο επονομαζόμενο Συγκινησιακό Κέντρο και φθάνουν να γίνονται αισθητές στα βάθη της ψυχής.

Όταν οι γνώσεις έχουν ξεκάθαρα βιωθεί δια της αμέσου εμπειρίας οι γνώσιμες αξίες της ουσίας -τότε, τελικά, κατατίθενται στη συνείδηση και δεν χάνονται ποτέ πια. Η ουσία πλουταίνει μ'αυτές.

Τώρα θα κατανοήσουμε ποιος είναι ο τρόπος για να γινόμαστε συνειδητοί των "γνωστικών" γνώσεων που έχω παραδώσει σε βιβλία που έγραψα πρωτύτερα όπως και σ'αυτό.

Ο διαλογισμός αποδείχνεται καταπληκτικός στο να γινόμαστε συνειδητοί των "γνωστικών" γνώ­σεων. Αλλά, ας μη διαπράττουμε το λάθος ν'αφήνουμε τις γνώσεις αποκλειστικά σε θεωρίες ή στη μνήμη, διότι έτσι ουδέποτε θα πετύχουμε την κυριαρχία επί του νου.

 

Η ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ

Η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων έρχεται να μας αποδείξει ότι είναι πολλού αυτού που δεν κατανόησαν την υπερβατικότητα της γνωστικής εσωτε­ρικής εργασίας, και ότι η μεγάλη πλειονότητα δεν είναι καλοί οικοδεσπότες.

"Όταν δεν είναι κανείς καλός οικοδεσπότης, είναι σαφές ότι δεν είναι προετοιμασμένος για να εισέλθει στο μονοπάτι της κόψης του ξυραφιού. Για να εργαστούμε στην Επανάσταση της Διαλεκτικής είναι αναγκαίο ν΄άχουμε φθάσει στο επίπεδο του καλού οικο­δεσπότη.

Ένας φανατικός, ιδιότροπος, παλαβός τύπος, κ.τ.λ., δεν μπορεί να χρησιμεύει για μια Ακέραιη Επανάσταση. Ένα άτομο που δεν εκπληρώνει τα καθή­κοντα του σπιτικού του δεν μπορεί, να πετύχει μια μεγάλη αλλαγή. Ένας άνθρωπος που είναι κακός πατέ­ρας, κακός ή κακή σύζυγος ή που εγκαταλείπει το σπίτι του για τον οποιοδήποτε άνδρα ή την οποιαδή­ποτε γυναίκα, ουδέποτε θα μπορέσει να φθάσει στο ριζικό μετασχηματισμό.

Η γωνιαία πέτρα της Επαναστατικής Ψυχολογίας βρίσκεται στην προϋπόθεση να: έχουμε μια τέλεια ισορροπία στο σπιτικό όντας ένας καλός σύζυγος-άνδρας ή γυναίκα-, καλός πατέρας, καλός αδελφός και καλός γιος. Τέλεια εκπλήρωση των καθηκόντων που υπάρχουν προς την πονεμένη ανθρωπότητα. Να μετατραπούμε σένα "σωστό" άτομο.

Όποιος δεν εκπληρώνει αυτές τις προϋποθέσεις ουδέποτε θα μπορέσει να προχωρήσει πρακτικά σ'αυτές τις επαναστατικές σπουδές.

Η ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ

Το διανοητικό ζώο, το λανθασμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, έχει την ακλόνητη ιδέα ότι η εξάλειψη του εγώ, η απόλυτη κυριαρχία του σεξ και η εσώτερη αυτοπραγμάτωση του Είναι, είναι κάτι το αδύνατο και φανταστικό. Όμως, δεν καταλαβαίνει ότι αυτός ο τόσο υποκειμενικός τρόπος σκέψης είναι καρπός ηττοπαθών ψυχολογικών στοιχείων που μεταχειρίζονται το νου και το σώμα εκείνων που δεν έχουν αφυπνίσει τη συνείδηση.

Ο κόσμος αυτής της εκφυλισμένης και σκουρια­σμένης εποχής κουβαλάει στο εσωτερικό του ένα ψυχο­λογικό πρόσθετο που είναι ένα μεγάλο κόλλημα στο δρόμο της εκμηδένισης του εγώ και αυτό είναι: η ηττοπάθεια!

Οι σκέψεις ηττοπάθειας κάνουν ανίκανους τους ανθρώπους να εξυψώσουν τη ζωή τους σε ανώτερες καταστάσεις. Η πλειοψηφία των ανθρώπων θεωρούνται νικημένοι πριν ακόμη ξεκινήσουν τη μάχη ή την εσω­τερική γνωστική εργασία.

Πρέπει κάποιος ν'αυτοπαρατηρείται και ν'αυτοαναλύεται για ν'ανακαλύπτει μέσα στον εαυτό του, εδώ και τώρα, τα προσωπεία εκείνα που συγκρο­τούν αυτό που ονομάζεται ηττοπάθεια.

Συνοψίζοντας, θα πούμε ότι υπάρχουν τρεις κοινές ηττοπαθείς στάσεις: 1 .- Να νιώθει κάποιος ανίκανος λόγω έλλειψης διανοητικής εκπαίδευσης. 2.- Να μην νιώθει ικανός να αρχίζει το Ριζικό Μετασχηματισμό. 3.- Να λέει συνέχεια το ψυχολογικό τραγούδι : Ποτέ δεν έχω ευκαιρίες για ν' αλλάξω ή να θριαμβεύσω.

Πρώτη στάση.

Σχετικά με την αίσθηση ανικανότητας; λόγω μιας έλλειψης εκπαίδευσης, οφείλουμε να θυμηθούμε ότι όλοι οι μεγάλοι σοφοί, όπως ο Ερμής Τρισμέγιστος, ο Παράκελσος, ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, ο Ιη­σούς Χριστός, ο Όμηρος, κτλ., ποτέ δεν πήγαν στο Πανεπιστήμιο  διότι στην πραγματικότητα, κάθε άνθρω­πος έχει το δικό του Δάσκαλο, ο οποίος είναι το Είναι, αυτό που βρίσκεται πιο πέρα από το νου και τον ψεύτικο ορθολογισμό. Ας μην μπερδεύεται, η εκπαίδευση με τη σοφία και τις γνώσεις.

Η ειδική γνώση των μυστήριων της ζωής, των Κόσμων και της Φύσης είναι μια εξαίσια δύναμη που μας επιτρέπει να πετυχαίνουμε την Ολοκληρωμένη Επανάσταση,

Δεύτερη στάση

Τα ρομπότ, τα προγραμματισμένα από τον Αντί­χριστο -την υλιστική επιστήμη- αισθάνονται μειονε­κτικά επειδή δεν νιώθουν ικανοποίηση, κι αυτό οφείλουμε να το αναλύσουμε. Το διανοητικό ζώο, υπό την επήρεια μιας εσφαλμένης ακαδημαϊκής εκπαίδευσης που νοθεύει τις αξίες του Είναι, κατάφερε ώστε να υπάρ­χουν στον αισθητηριακό νου δύο τρομερά "εγώ" που πρέπει να εξαλειφθούν : η ακλόνητη ιδέα: "θα χάσω!" και η τεμπελιά να τεθούν σε εφαρμογή οι γνωστικές τεχνικές για την απόκτηση των γνώσεων που χρειάζο­νται για να χειραφετηθούμε από κάθε μηχανικότητα και να βγούμε, μια για πάντα, από την ηττοπαθή τάση.

Τρίτη στάση

Η σκέψη του ανθρώπου-μηχανή είναι : "Ποτέ δεν μου δίνονται ευκαιρίες...!"

Οι σκηνές της ύπαρξης μπορούν να τροποποιη­θούν. Ο κάθε ένας είναι ο ίδιος που δημιουργεί', τις δικές του περιστάσεις. Τα πάντα είναι αποτέλε­σμα του Νόμου της δράσης και της συνέπειας, με τη δυνατότητα όμως της υπέρβασης ενός κατώτερου νόμου από έναν ανώτερο νόμο.

Είναι επείγον, είναι αναντικατάστατο η εξάλει­ψη του Εγώ της ηττοπάθειας. Δεν είναι η ποσότητα θεωριών αυτό που μετράει, είναι η ποσότητα υπερ­προσπαθειών που γίνονται στην εργασία της Επανάστασης της Συνείδησης... Ο αυθεντικός άνθρωπος κατα­σκευάζει, τη στιγμή που θέλει, τις ευνοϊκές στιγμές για την πνευματική και ψυχολογική του πρόοδο!

 

 

Η ΨΥΧΟ-ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ

Είναι γραμμένο με αναμμένα κάρβουνα στο βιβλίο της Ζωής ότι ο καθένας που πετυχαίνει την ολοκληρω­τική εξάλειψη του εγώ μπορεί να φθάσει ν' αλλάξει θεληματικά ζωδιακό σημείο και τις επιρροές του.

Στο όνομα της αλήθειας, οφείλω να δηλώσω ότι Αυτός που βρίσκεται μέσα μου έχει αλλάξει ζώδιο θεληματικά. Το ζώδιο της πρώην προσωπικότητας μου ήταν Ιχθείς, αλλά τώρα είμαι του Υδροχόου!, ένα ζώδιο φοβερά επαναστατικό.

Δεν μπορούμε ν' αρνηθούμε ότι οι ζωδιακές επιδράσεις υπάρχουν και ότι μας επηρεάζουν χειρο­πιαστά ενόσω δεν έχει πραγματοποιηθεί μια ψυχολογι­κή επανάσταση μέσα μας. Ο δρόμος όμως, κάθε σπουδα­στή που ποθεί τη φώτιση πρέπει ν' αρχίζει με το να επαναστατεί ενάντια α' αυτό που καθορίζουν τα ωροσκόπια.

Το ότι ένα ζώδιο δεν είναι συμβατό μ' ένα άλλο ζώδιο είναι ολότελα παράλογο,διότι αυτά που είναι συμβατά είναι τα εγώ,  τα ανεπιθύμητα αυτά στοιχεία που κουβαλάμε μέσα μας.

Η αστρολογία αυτών των καιρών του τέλους δεν χρησιμεύει σε τίποτα διότι είναι καθαρό εμπό­ριο. Η αληθινή Αστρολογία των σοφών Χαλδαίων έχει πια λησμονηθεί.

Οι άνθρωποι μηχανές δεν θέλουν ν' αλλάξουν γιατί λένε: "Αυτό είναι το ζώδιο μου, εκείνη είναι η ζωδιακή μου επίδραση! κτλ.". Ουδέποτε θα κουρα­στώ να διακηρύσσω με έμφαση ότι το σημαντικό είναι ν'αλλάξουμε συγκινησιακά και νοητικά.

Είναι ανάγκη ν'αλλάξουμε νοητικά για να διεισ­δύουν και να εκδηλώνονται μέσα μας οι αυθεντικές ζωδιακές δυνάμεις που απορρέουν από το Είναι, από το Γαλαξία και οι οποίες θα μας δώσουν ένα μόνιμο κέντρο βαρύτητας.

Δεν πρέπει ν' αναζητούμε το φως στα ωροσκόπια, το φως αναβλύζει όταν έχουμε εξαλείψει από τον εαυτό μας την ιδιαίτερη χαρακτηριστική ψυχολογική ιδιομορ­φία και όταν έχουμε δημιουργήσει ένα νέο ασκί -το νου-, για να χύνουμε σ' αυτό τις διδασκαλίες της Ψυχο-Αστρολογίας που δίδαξα στο έργο μου Ζωδια­κά Μαθήματα.

Το Είναι και η θεϊκή Μητέρα είναι οι μοναδι­κοί που μπορούν να μας χειραφετήσουν από ωροσκόπια εφημερίδων και φτηνών περιοδικών, δίνοντας μας την ακέραιη εκπαίδευση.

Πρέπει να ξετινάξουμε τη σκόνη των αιώνων και να εξαλείψουμε όλες μας τις σκουριασμένες συνή­θειες και πεποιθήσεις και να βγούμε από τον αστρο­λογικό φανατισμό.

Αυτός ο τόσο υποκειμενικός τρόπος σκέψης είναι ένα σόφισμα περισπασμού του εγώ.

< Προηγούμενο Κεφάλαιο |  Επόμενο Κεφάλαιο >